Dag 12 en 13 in Otovalo en Peguche

Op dag 12 gingen Mara en ik sporten met de kinderen op het veld. Op het veld zitten helaas veel beestjes die prikken maar bij mij en June viel het gelukkig mee. Zij had er eentje en ik had er twee. Blijkbaar werken onze pillen die onze bloedgeur veranderen zodat we niet meer aantrekkelijk zijn voor muggen etc. Heel fijn! De kinderen hebben ook weer heel leuk in de tentjes gespeeld en later zijn we met z´n allen weer gaan twisten en andere spelletjes doen op de binnenplaats.

Na de lunch zijn we een tour te paard gaan maken door het Andesgebergte waarbij we langs het meer San Pablo gegaan zijn, welke aan de voet van de berg Imbabura ligt. We hebben na 1,5 uur een pauze gehouden bij de heilige boom. De legende is dat een meisje en jongen verliefd op elkaar waren maar niet bij elkaar mochten zijn. Toen heeft de jongen zich laten veranderen in een meer en het meisje in een boom. Sindsdien zijn ze voor altijd samen.

De tocht was heel erg mooi maar na 1,5 uur hadden June en ik er wel een beetje genoeg van om op een paard te zitten. Met z´n 2en op 1 zadel zat erg krap en vooral als het paard harder ging zaten we niet bepaald lekker. Lotti vond het al helemaal niets en ging verder lopen. Twan wilde toen graag op haar paard en June kon toen voorop samen met iemand van de paarden. Zij zaten niet op een echt zadel waardoor ze meer ruimte had.

Tegen het einde van de rit (we waren ongeveerd 3 uur onderweg) had ik het echt helemaal gehad. In mijn eentje op het paard ging het wel stukken beter maar ik had enorme pijn in mijn liezen en was erg blij toen we weer terug waren. June trouwens ook!! Het is erg lastig om zo lang op een paard te zitten als je het niet gewend bent. Maar het was zeer de moeite waard.

Vandaag was het alweer de 13e dag. Ik was ´s nachts wakker geworden en kon slecht weer in slaap komen omdat ik niet wist wat ik nog meer met de kinderen zou kunnen doen. Gister hadden ze ook t-shirts gemaakt en ze hadden allemaal prachtig geschilderd en maskers gemaakt. Deze kinderen zijn sneller klaar met iets en willen dan steeds weer iets nieuws doen. Soms is spelletjes doen lastig omdat we het moeilijk kunnen uitleggen daar we de taal niet goed beheersen en we dan steeds weer hulp nodig hebben van Mariska of Sietske.

Afijn, uiteindelijk hebben we vanochtend eerst de kabouter plopdans geleerd aan de kinderen. Op de laatste dag mogen de ouders komen en dan gaan we alles wat ze gemaakt hebben exposeren en ze gaan een traditionele dans doen en een Nederlandse dans. Daarna ben ik met Lotti de kinderen gaan schmincken. Dat is altijd weer een groot succes. Ook de tatoeages zijn allemaal opgegaan. Vinden ze ook allemaal geweldig. Marion heeft weer babymassageles gegeven en de anderen hebben met de kinderen getekend en geschilderd. Ook hebben ze kaboutermutsen en baarden gemaakt voor vrijdag. Het was weer een hele geslaagde dag!

Deze middag gingen we naar een vrouwelijke shamaan in Jambi Huasi medical house) en zij werkt met eieren. Zij is 82 jaar oud en werkt nog 5 dagen in de week. Dit huis is opgericht door de Indianen zo´n 20 jaar geleden.

Het ziekenhuis werd eerst gefinancieerd maar de behandelaars kunnen nu volledig leven van de inkomsten. Bij mij zei de vrouw dat ik heel veel denk. We werden eerst bij de polsen gevoeld en daarna ingesmeerd met een soort eau de cologne en daarna met olijfolie. Daarna gaat ze met eieren over je lichaam en zegt ze allerlei dingen. Bij sommigen werd ook de rug gedaan. June en ik zien er niet meer uit door alle olie door ons haar. June en Ayla zijn ook geweest want zij wilden ook graag en zij vonden het alletwee ook heel fijn.
Het was weer een hele bijzondere ervaring.

Morgen is het alweer de laatste dag op de opvang. De tijd vliegt voorbij. Morgenmiddag vertrekken we met de bus terug naar Quito. Daar bijven we 1 nacht en daarna gaan we met de bus naar het regenwoud van Puerto Quito. Ik bedenk me net dat de man van de speelapparaten nog helemaal niet langs is geweest en dat ik dus nog niets voor deze opvang heb kunnen uitzoeken. Straks even met Mariska bespreken.

Ook hebben we nog niets aan de moestuin kunnen doen. Een vriend van Mariska zou namelijk langs komen voor advies hiervoor (want wij hebben allemaal niet heel veel verstand ervan en de grond is hier totaal anders als bij ons). Dat gaat er deze reis dus helaas niet meer van komen. Jammer, maar de tijd gaat snel voorbij. Mariska gaat morgen of binnenkort nog even nalopen wat er allemaal aan reparaties moet gebeuren in Villa Ticca. Het gebouw is pas sinds mei open maar er moeten nog al weer dingen gebeuren.

Overigens kon Mariska toch in Ecuador blijven want de advocaat had een foefje geregeld. Zij is zogenaamd doodziek en kan nu het land niet uit. Zo kan ze nog een maand langer blijven en de advocaat regelt iemand op de luchthaven om het in haar paspoort in orde te maken wanneer ze weer vertrekt. Gelukkig maar want anders hadden we Mariska moeten missen!!

Intussen is June´s vriendinnetje Warisa langsgekomen. We zitten in het internetcafé naast de winkel van haar moeder en zij was net terug uit Peguche. Ik heb vandaag een armbandje gekregen van haar nichtje. Echt heel lief!

Wel lieve mensen, dat was het weer voor vandaag. Als we eenmaal in Puerto Quito zijn hebben we helaas geen beschikking meer over internet maar ik zal proberen morgen in Quito nog iets te schrijven over onze laatste dag op de opvang.

Liefs,
Paulien en June