Huarmi Magui, werkplaats voor vrouwen in nood

Zondagmiddag zijn we naar de werkplaats voor vrouwen in nood geweest. We hebben alles geleerd over de tradionele kleding van de vrouwen en over hoe de wol gesponnen en gekleurd wordt. Alles gebeurd met natuurlijke stoffen en het is een langdurig proces. Hun kleding wordt dan ook alleen op bestellig gemaakt. Wat op de markten verkocht wordt is in fabrieken gefabriceerd en van totaal andere kwaliteit. Goed om te zien hoeveel werk het is om deze kleding te maken waardoor het ook logisch is dat deze kleding veel duurder is.

Daarna hebben we een workshop muziekinstumenten gehad wat erg leuk was. Daarna konden we ons uitleven met spullen kopen. We kregen vervolgens een traditionele lunch die erg lekker was. De familie die hier woont is ook eigenaar van Villa Ticca hier in Peguche. Ofwel Marcos, een oudere man die nu helaas dement is is feitelijk de eigenaar. Deze familie heeft jarenlang gewacht op de juiste bestemming voor hun voormalig ouderlijk huis. Vroeger was deze man een bekend muzikant en er waren altijd heel veel kinderen in hun huis. Ze zijn nu heel blij dat hun oude huis een goede bestemming gekregen heeft waar veel kinderen komen spelen. De dochter de huizes is de directrice van Villa Ticca.

Toen we weg wilde gaan vroeg de vrouw van Marcos ons om hulp. Haar vriendin die ons vandaag veel had laten zien is slechts 66 jaar (ze leek in de 90) en heeft een enorm gezwel bij haar buik. Anderhalf jaar geleden is ze aan hernia geopereerd en ze schijnt een breuk te hebben. De ingewanden komen er nu uit. Ze moet dus nodig geopereerd worden. Deze vrouw loopt elke dag anderhalf uur heen en terug naar de werkplaats sinds 12 jaar en ze komt altijd op tijd (en dat is bijzonder hier). Ze woont met haar man in een huisje wat je geen huisje meer kunt noemen en ze vroeg ons op maandag bij haar te komen kijken.

Intussen zijn wij hier vanmiddag geweest en het huis is inderdaad een complete bouwval. Hun zoon woont naast hen en de andere 4 kinderen wonen in dezelfde omstandigheden. De zoon helpt hun maar van zijn bijdrage kunnen ze alleen eten kopen. Hun dak is compleet lek, we konden zo de buitenlucht zien. Ze hadden 1 woonkamer-keuken en 1 slaapkamer waarop een soort 1 persoonsbed bed stond. Haar man is niet in orde. De zoon zelf zag er ook heel slecht uit en hij is heel bang dat zijn moeder doodgaat. We gaan kijken hoe we hun kunnen helpen. De grond is van hunzelf dus ze willen daar blijven. Dit huis zou plat moeten waar dat valt niet meer te renoveren en er zou ernaast een nieuw huisje gebouwd moeten worden. We hebben geen idee hoeveel zoiets hier kost dus we moeten dat eerst gaan bekijken.

Het belangrijkste nu is kijken wat de operatie kost. Vorige keer was dit 200 Dollar dus de zoon gaat diezelfde arts van vorige keer opzoeken.

De zoon wilde als dank voor ons allemaal shawls maken maar nu had hij nog geen geld hiervoor. Uiteraard willen wij dit niet en Mariska heeft gezegd dat wij al heel blij zijn als we een foto van de familie mogen maken als herinnering.
Die foto gaat ze ook printen voor hunzelf zodat ze zelf ook een foto hebben van zichzelf.

Dit soort gevallen komen hier heel veel voor en Mariska wordt vaak om hulp gevraagd. Het moeilijke is dan dat je niet iedereen kan helpen en dat je keuzes moet maken maar in dit geval is deze vrouw Dolores, de beste vriendin van de directrice van de werkplaats en werkt zij al 12 jaar daar dus gaan we zeker kijken wat we kunnen doen.

Op de ochtend hadden we de eerste dag op de opvang. Het meisje dat June op de markt had leren kennen, Wariska, was er ook. Alle kinderen uit de buurt mochten namelijk komen spelen en het bleek haar oma te zijn die bij Villa Ticca woont. Deze vrouw woonde hier namelijk al jaren en zij was als de dood dat zij hier weg moest toen Villa Ticca kwam maar uiteraard hebben ze haar hier laten wonen. Ze houdt cavia´s om te verkopen om van te leven maar helaas zijn die nu al 2 keer gestolen. Ze is doof en al wat ouder dus een gemakkelijke prooi om van te stelen. Ook kippen zijn gestolen. De vraag is dan ook als we hier een moestuin beginnen, hoe we het stelen tegenhouden in deze buurt. Eigenlijk moet er in de toekomst een bewaker komen (in Quito wordt elk goed huis bewaakt en staan er dus overal bewakers in de straat) maar dat kost ook geld en dat is er nou juist niet.

Deze opvang is in mei geopend. Het huis was behoorlijk vervallen en is door vrijwilligers opgeknapt. Helaas is vocht hier een groot probleem en komt het vocht al weer door de muren. Dit moet dus alsnog opgelost worden. Je ruikt dat ook heel erg. Ook zit er in het hout wormen, ondanks dat ze het hout behandeld hebben. Tot nu toe zijn hier 10 vaste kinderen en meer kunnen er nu nog niet komen ivm geldgebrek. De ruimte is er wel maar er is geen geld voor eten en drinken voor meer kinderen dus er zijn eerst meer sponsors nodig.

De kinderen waren allemaal heel blij. We hebben van alles met ze gedaan. De tatoo´s waren weer een groot succes. Ze spelen hier graag buiten. Marion had tentjes gekocht en daar hebben de kleintjes heerlijk in gespeeld. Het veld zou voor ons lastig zijn om te voetballen omdat het gras en onkruid heel hoog staat maar deze kinderen kunnen overal spelen. Een grasmaaier is op zich ook niet nodig zei de leidster want als ze er twee keer gespeeld hebben is het gras ook plat.

Ik heb nog zoveel te vertellen maar June zit naast mij en begint zich nu toch echt te vervelen dus ik moet dit bericht eindigen.

Brenda, ik heb je bericht gelezen over de sponsoring van Angela, de doofstomme moeder. Super dat jullie willen helpen. Ik laat je nog weten hoe en wat. Overigens heeft zij les gehad van Marion in babymassage en de bedoeling is dat zij straks babymassage gaat doen vanuit de opvang. Hiermee kan zij dan geld gaan verdienen. Dat zou helemaal geweldig zijn.

Overigens vind ik jullie reacties allemaal erg fijn! Dank jullie wel!

Liefs,
Paulien en June