Reisverslag Mariska, 26 februari 2011,
Door: Paulienenjune
Blijf op de hoogte en volg Paulien en June
26 Februari 2011 | Nederland, Voorburg
Belachelijke bureaucratie
Lieve allemaal,
Na een aantal dagen flink te hebben vergaderd, gebeld, rondgehold en gezeurd, gesmeekt en ruzie gemaakt, nog geen oliebol vooruit gekomen! Hoe frusterend is dat?
Inmiddels ben ik 5 dagen bezig met het laten registreren van mijn visum! Naar immigratie, waar na 40 minuten wachten bleek, dat ik niet in Ecuador was. Mmm, toch een bijzondere opmerking omdat ik duidelijke tekenen van aanwezigheid vertoonde... Stempel in mijn paspoort was niet genoeg, ik was niet geregistreerd bij binnenkomst in het land. Een probleem, want ik moest toch echt in Ecuador zijn om mijn visum te registreren. Dat snapte ik ook wel, hoewel ik me ernstig zorgen begon te maken over mijn geestelijke welzijn. Was ik nou wel in Ecuador of had de immigratiemeneer gelijk en was ik er niet? Lastig...
Bij de afdeling Archief zouden ze me verder kunnen helpen. Het archief was op de hoogste etage te vinden, en bij aanomst verwees een papiertje ons naar het dakterras.Zou het? Helaas, op het dakterras was niets anders te vinden dan een hekwerk en een slonzige deur die erg dicht zat. Een klein mannetje kwam uit zijn kantoortje wandelen en we vroegen naar het archief. Hij wist ons niet te vertellen waar dat was. Hij liep de gang in, waar hij twee politieagenten tegenkwam. Op de vraag waar hij al die tijd was geweest antwoordde hij hen: In het archief.... Mmm, dat is natuurlijk heel vreemd, wetende dat deze kleine man een minuut eerder niet eens wist waar dat was! Hij keek een beetje slinks om zich heen, zag ons staan en riep ons toe, wijzend met een klein vingertje dat we aan de andere kant van de hal moesten zijn. In een nieuw kantoortje zat een jonge vrouw met een te grote, groene politiejas aan een bureau te mokken. Dat beloofde niet veel goeds. Ze keek mij niet aan, schreeuwde wat kreten zoals: Naam! Vluchtgegevens! Morgen terug! En schreef mijn gegevens op een kladpapiertje. Op mijn verzoek of het niet per direct kon worden nagekeken, riep ze dat als ik morgen niet kon, ik ook maandag terug kon komen. Daarna bestond ik niet meer. Ik was waarschijnlijk toch echt nog niet in Ecuador...
De volgende dag terug, helaas was niets nog geregeld en kon ik onverrichterzake weer naar huis. Maandag weer terug, en daar werd ons verteld dat de archiefmevrouw was vertrokken met de sleutel en dat ik vandaag niet meer kon worden geholpen. Morgen weer een dag. Ik werd ietwat ongeduldig, en begon wat druk uit te oefenen op het kleine mannetje die ons een aantal dagen eerder naar het archief had gestuurd zonder dat hij wist waar dat was. Een man met speciale gaven dus. Hij zuchtte en kreunde, vooral toen ik vertelde dat ik samenwerk met de Ecuadoraanse ambassade en dat diens advocaat al een aantal dagen aan het wachten was op mijn papieren. De arme man werd niet goed en steunde verdrietig met zijn hoofd in zijn handen om zijn onrust te verbergen. Nee nee, hij kon de archiefmevrouw echt niet bellen, dat durfde hij niet aan. Er was echt maar één sleutel van het archief. Meer kon hij niet doen voor ons. Een collega verscheen en zij wilde best wel even bellen. Ohja, ik kon ook nog wel een formulier invullen waarmee ik de aanvraag kon indienen voor het registreren van mijn visum... Toen gebeurde er een wonder, de archiefmevrouw kwam speciaal voor mij (had geroepen dat ik heel belangrijke contacten had in Ecuador) de magische deur openen om mij te helpen. Tádááá, dat was helemaal niet zo moeilijk dus.
We kregen een nieuw formulier met een mooie stempel, en daarmee, je gelooft het natuurlijk al helemaal niet meer, moesten we naar de immigratiepolitie aan de andere kant van Quito (detail = 60 km lang) omdat daar een systeem bestond waar je je aankomst in Ecuador officieel kon laten registreren! Nee! Het kon niet waar zijn. Met de bus dus maar weer op reis door Quito. Eenmaal op het bureau aangekomen, wat een reisje was van ongeveer een uur, bleek dat ik gewoon geregistreerd was. Geen probleem hoor! Als een echte Hollandse brak mijn klomp wel een beetje. Hoe kwam het dan dat ik bij immigratie niet in het systeem stond? Dat snapte deze mevrouw ook niet, maakte een printje van mijn gegevens, stempeltje, handtekening en ik kon weer gaan. Reisje terug, alles na laten kijken bij immigratie en jawel, ik bleek ineens toch in het systeem te staan... Zucht...
Na het betalen van 5 dollar kreeg ik dan een prachtig rose document dat er heel belangrijk en officieel uitzag. Blij blij blij natuurlijk en weer naar de ontvangstbalie om een nieuw nummertje te halen. Ik wilde nu meteen mijn censo laten maken. Een identiteitspasje waarmee ik kan aantonen dat ik een visum heb. De baliemedewerker, een oude bekende die mij slechts als een zeer vervelende buitenlander beschouwt, keek op zijn horloge en vertelde dat tot zijn spijt alles om vier uur zou sluiten en hij mij geen nummertje meer kon geven. Morgen zou ik de eerste zijn. Toen werd ik wel een klein beetje gek geloof ik. Waarop de meneer, wellicht een beetje onder de indruk van die gestoorde Nederlandse die daar stond te stomen van pure frustratie, ging informeren naar mijn mogelijke kansen. Wat bleek... het document dat ik had gekregen was helemaal niet een registratieformulier! Daarvoor moest ik bij een ander kantoor zijn, en daar zou ik dan pas de gewilde stempel krijgen!!! Ik had nu alleen maar een aanvraagformulier en geen nummertje...
De volgende dag dus naar het nieuwe kantoor. Maar eerst diezelfde avond gingen we Marleen ophalen van de luchthaven. Marleen heeft anderhalf jaar in Ecuador gewoond en meegeholpen aan de opbouw van Villa Ticca. Het was heerlijk om bij te praten en na een lange reis viel ze lekker in slaap. De volgende ochtend vroeg kwam een Nederlands meisje een kijkje nemen in Villa Ticca. Ze is psychologe en wil graag als vrijwilliger helpen. Samen met Marleen en Margriet gingen we naar Villa Ticca. Heerlijk om weer even bij de kinderen te zijn, daar is al het werk tenslotte voor! Die koppies, die warme omhelzingen en het idee dat er velen van hen een heel ander leven zouden hebben zonder Villa Ticca.
Vol goede moed dus naar het andere kantoor om mijn visum te laten registreren. Het was een grote kantine met hier en daar een bureau. De volgnummers werden vermeld op een lichtbalk, maar mijn nummer kwam maar niet opzetten. Wachttijden van een paar uur zijn in Ecuador niet heel ongewoon, maar het was toch niet zo erg druk? Toen bleek dat de stempelmeneer al weg was, ging Eduardo hem zoeken. Hij kwam en bleek een heel aardige en rustige man te zijn, die ons vertelde dat ik pasfoto's mee moest nemen, en een bewijs van de internationale bank dat ik 10 dollar had betaald. Dat had nog niemand mij verteld. Nieuwe info dus! Dat zou de volgende dag worden...
De dag erna bezochten we een weeshuis. In Ecuador bestaat slechts één weeshuis van de overheid, de Infa, en daar wilde ik heen. Om te praten, wellicht samen te werken en om te kijken hoe zo'n instituut werkt. Een schok was het, er woonden 32 kinderen en er waren 30 bedden beschikbaar. 40 Kinderen konden er geplaatst worden, maar er waren niet genoeg bedden. De kinderen in deze opvang waren beschermd door de politie en van hun ouders gescheiden of waren gevonden, al zwervend op straat. 2 Kinderen waren inmiddels voor adoptie opgegeven, de rest wachtte nog op een onderzoek. Het project was dan wel van de overheid, maar kreeg erg weinig steun en financiele hulp. Het was erg aangrijpend om te zien hoe de kleine baby'tjes, verlaten door hun ouders, lagen te slapen als kleine roosjes. Wat een start van een leven... De grotere kinderen kregen eindelijk een beetje onderwijs, sommigen hadden al drie jaar geen onderwijs genoten en wisten niet eens wat een bus was! We spraken af om deze kinderen uit te nodigen voor een heerlijke dag buiten in onze opvang in Peguche, en om uit te zoeken hoe we elkaar verder konden helpen. De directrice was heel open en aardig en we hadden meteen een klik. Ze kon ons informatie geven over de directeur van de Infa, en daar gaan we over twee weken mee aan tafel om te zien wat dit instituut voor Villa Ticca kan betekenen. Een goed contact dus.
Die middag foto's gemaakt, geld gestort op de Internationale Bank en weer naar immigratie. Bij binnenkomst zag de aardige meneer mij al, en voordat mijn nummertje verscheen, vroeg hij of ik wilde plaatsnemen aan zijn bureau. Hij zou mijn registratie direct verwerken om mij te helpen, normaal gesproken zou dat 24 uur duren. Ik kon hem wel omhelzen! Om 5 over 4 kreeg ik mijn geregistreerde visum! Hoera! En ik kon meteen mijn censo laten maken! Hij verwees me naar loket 8, waar helaas om 4 uur alle lichten uit waren gegaan en waar we naar een gesloten deur keken. Hij keek me spijtig aan... Morgen maar weer terug voor de censo, maar de registratie was voltooid!
Op naar de volgende stap; het bedrijf Made By Ticca zal op mijn naam komen te staan zodat ik op de naam van het bedrijf een investeerdersvisum kan aanvragen. Dan kan ik het visum dat ik nu heb laten omzetten. En met het nieuwe visum kan ik dan officieel representante worden van mijn eigen stichting... Nog heel wat hindernissen te gaan...
Liefs, Mariz
Lieve allemaal,
Na een aantal dagen flink te hebben vergaderd, gebeld, rondgehold en gezeurd, gesmeekt en ruzie gemaakt, nog geen oliebol vooruit gekomen! Hoe frusterend is dat?
Inmiddels ben ik 5 dagen bezig met het laten registreren van mijn visum! Naar immigratie, waar na 40 minuten wachten bleek, dat ik niet in Ecuador was. Mmm, toch een bijzondere opmerking omdat ik duidelijke tekenen van aanwezigheid vertoonde... Stempel in mijn paspoort was niet genoeg, ik was niet geregistreerd bij binnenkomst in het land. Een probleem, want ik moest toch echt in Ecuador zijn om mijn visum te registreren. Dat snapte ik ook wel, hoewel ik me ernstig zorgen begon te maken over mijn geestelijke welzijn. Was ik nou wel in Ecuador of had de immigratiemeneer gelijk en was ik er niet? Lastig...
Bij de afdeling Archief zouden ze me verder kunnen helpen. Het archief was op de hoogste etage te vinden, en bij aanomst verwees een papiertje ons naar het dakterras.Zou het? Helaas, op het dakterras was niets anders te vinden dan een hekwerk en een slonzige deur die erg dicht zat. Een klein mannetje kwam uit zijn kantoortje wandelen en we vroegen naar het archief. Hij wist ons niet te vertellen waar dat was. Hij liep de gang in, waar hij twee politieagenten tegenkwam. Op de vraag waar hij al die tijd was geweest antwoordde hij hen: In het archief.... Mmm, dat is natuurlijk heel vreemd, wetende dat deze kleine man een minuut eerder niet eens wist waar dat was! Hij keek een beetje slinks om zich heen, zag ons staan en riep ons toe, wijzend met een klein vingertje dat we aan de andere kant van de hal moesten zijn. In een nieuw kantoortje zat een jonge vrouw met een te grote, groene politiejas aan een bureau te mokken. Dat beloofde niet veel goeds. Ze keek mij niet aan, schreeuwde wat kreten zoals: Naam! Vluchtgegevens! Morgen terug! En schreef mijn gegevens op een kladpapiertje. Op mijn verzoek of het niet per direct kon worden nagekeken, riep ze dat als ik morgen niet kon, ik ook maandag terug kon komen. Daarna bestond ik niet meer. Ik was waarschijnlijk toch echt nog niet in Ecuador...
De volgende dag terug, helaas was niets nog geregeld en kon ik onverrichterzake weer naar huis. Maandag weer terug, en daar werd ons verteld dat de archiefmevrouw was vertrokken met de sleutel en dat ik vandaag niet meer kon worden geholpen. Morgen weer een dag. Ik werd ietwat ongeduldig, en begon wat druk uit te oefenen op het kleine mannetje die ons een aantal dagen eerder naar het archief had gestuurd zonder dat hij wist waar dat was. Een man met speciale gaven dus. Hij zuchtte en kreunde, vooral toen ik vertelde dat ik samenwerk met de Ecuadoraanse ambassade en dat diens advocaat al een aantal dagen aan het wachten was op mijn papieren. De arme man werd niet goed en steunde verdrietig met zijn hoofd in zijn handen om zijn onrust te verbergen. Nee nee, hij kon de archiefmevrouw echt niet bellen, dat durfde hij niet aan. Er was echt maar één sleutel van het archief. Meer kon hij niet doen voor ons. Een collega verscheen en zij wilde best wel even bellen. Ohja, ik kon ook nog wel een formulier invullen waarmee ik de aanvraag kon indienen voor het registreren van mijn visum... Toen gebeurde er een wonder, de archiefmevrouw kwam speciaal voor mij (had geroepen dat ik heel belangrijke contacten had in Ecuador) de magische deur openen om mij te helpen. Tádááá, dat was helemaal niet zo moeilijk dus.
We kregen een nieuw formulier met een mooie stempel, en daarmee, je gelooft het natuurlijk al helemaal niet meer, moesten we naar de immigratiepolitie aan de andere kant van Quito (detail = 60 km lang) omdat daar een systeem bestond waar je je aankomst in Ecuador officieel kon laten registreren! Nee! Het kon niet waar zijn. Met de bus dus maar weer op reis door Quito. Eenmaal op het bureau aangekomen, wat een reisje was van ongeveer een uur, bleek dat ik gewoon geregistreerd was. Geen probleem hoor! Als een echte Hollandse brak mijn klomp wel een beetje. Hoe kwam het dan dat ik bij immigratie niet in het systeem stond? Dat snapte deze mevrouw ook niet, maakte een printje van mijn gegevens, stempeltje, handtekening en ik kon weer gaan. Reisje terug, alles na laten kijken bij immigratie en jawel, ik bleek ineens toch in het systeem te staan... Zucht...
Na het betalen van 5 dollar kreeg ik dan een prachtig rose document dat er heel belangrijk en officieel uitzag. Blij blij blij natuurlijk en weer naar de ontvangstbalie om een nieuw nummertje te halen. Ik wilde nu meteen mijn censo laten maken. Een identiteitspasje waarmee ik kan aantonen dat ik een visum heb. De baliemedewerker, een oude bekende die mij slechts als een zeer vervelende buitenlander beschouwt, keek op zijn horloge en vertelde dat tot zijn spijt alles om vier uur zou sluiten en hij mij geen nummertje meer kon geven. Morgen zou ik de eerste zijn. Toen werd ik wel een klein beetje gek geloof ik. Waarop de meneer, wellicht een beetje onder de indruk van die gestoorde Nederlandse die daar stond te stomen van pure frustratie, ging informeren naar mijn mogelijke kansen. Wat bleek... het document dat ik had gekregen was helemaal niet een registratieformulier! Daarvoor moest ik bij een ander kantoor zijn, en daar zou ik dan pas de gewilde stempel krijgen!!! Ik had nu alleen maar een aanvraagformulier en geen nummertje...
De volgende dag dus naar het nieuwe kantoor. Maar eerst diezelfde avond gingen we Marleen ophalen van de luchthaven. Marleen heeft anderhalf jaar in Ecuador gewoond en meegeholpen aan de opbouw van Villa Ticca. Het was heerlijk om bij te praten en na een lange reis viel ze lekker in slaap. De volgende ochtend vroeg kwam een Nederlands meisje een kijkje nemen in Villa Ticca. Ze is psychologe en wil graag als vrijwilliger helpen. Samen met Marleen en Margriet gingen we naar Villa Ticca. Heerlijk om weer even bij de kinderen te zijn, daar is al het werk tenslotte voor! Die koppies, die warme omhelzingen en het idee dat er velen van hen een heel ander leven zouden hebben zonder Villa Ticca.
Vol goede moed dus naar het andere kantoor om mijn visum te laten registreren. Het was een grote kantine met hier en daar een bureau. De volgnummers werden vermeld op een lichtbalk, maar mijn nummer kwam maar niet opzetten. Wachttijden van een paar uur zijn in Ecuador niet heel ongewoon, maar het was toch niet zo erg druk? Toen bleek dat de stempelmeneer al weg was, ging Eduardo hem zoeken. Hij kwam en bleek een heel aardige en rustige man te zijn, die ons vertelde dat ik pasfoto's mee moest nemen, en een bewijs van de internationale bank dat ik 10 dollar had betaald. Dat had nog niemand mij verteld. Nieuwe info dus! Dat zou de volgende dag worden...
De dag erna bezochten we een weeshuis. In Ecuador bestaat slechts één weeshuis van de overheid, de Infa, en daar wilde ik heen. Om te praten, wellicht samen te werken en om te kijken hoe zo'n instituut werkt. Een schok was het, er woonden 32 kinderen en er waren 30 bedden beschikbaar. 40 Kinderen konden er geplaatst worden, maar er waren niet genoeg bedden. De kinderen in deze opvang waren beschermd door de politie en van hun ouders gescheiden of waren gevonden, al zwervend op straat. 2 Kinderen waren inmiddels voor adoptie opgegeven, de rest wachtte nog op een onderzoek. Het project was dan wel van de overheid, maar kreeg erg weinig steun en financiele hulp. Het was erg aangrijpend om te zien hoe de kleine baby'tjes, verlaten door hun ouders, lagen te slapen als kleine roosjes. Wat een start van een leven... De grotere kinderen kregen eindelijk een beetje onderwijs, sommigen hadden al drie jaar geen onderwijs genoten en wisten niet eens wat een bus was! We spraken af om deze kinderen uit te nodigen voor een heerlijke dag buiten in onze opvang in Peguche, en om uit te zoeken hoe we elkaar verder konden helpen. De directrice was heel open en aardig en we hadden meteen een klik. Ze kon ons informatie geven over de directeur van de Infa, en daar gaan we over twee weken mee aan tafel om te zien wat dit instituut voor Villa Ticca kan betekenen. Een goed contact dus.
Die middag foto's gemaakt, geld gestort op de Internationale Bank en weer naar immigratie. Bij binnenkomst zag de aardige meneer mij al, en voordat mijn nummertje verscheen, vroeg hij of ik wilde plaatsnemen aan zijn bureau. Hij zou mijn registratie direct verwerken om mij te helpen, normaal gesproken zou dat 24 uur duren. Ik kon hem wel omhelzen! Om 5 over 4 kreeg ik mijn geregistreerde visum! Hoera! En ik kon meteen mijn censo laten maken! Hij verwees me naar loket 8, waar helaas om 4 uur alle lichten uit waren gegaan en waar we naar een gesloten deur keken. Hij keek me spijtig aan... Morgen maar weer terug voor de censo, maar de registratie was voltooid!
Op naar de volgende stap; het bedrijf Made By Ticca zal op mijn naam komen te staan zodat ik op de naam van het bedrijf een investeerdersvisum kan aanvragen. Dan kan ik het visum dat ik nu heb laten omzetten. En met het nieuwe visum kan ik dan officieel representante worden van mijn eigen stichting... Nog heel wat hindernissen te gaan...
Liefs, Mariz
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
