verslag van Mariska vanuit Ecuador
Door: Paulienenjune
Blijf op de hoogte en volg Paulien en June
17 Februari 2011 | Nederland, Voorburg
Mariska, 17 februari 2011
Ecuador , Quito, Otavalo, Peguche... 18°
Afstuderen, begrafenis, visumperikelen...
Lieve allemaal,
Weer terug in Ecuador… Een heleboel regelwerk en administratieve rompslomp vanwege de reorganisatie van onze stichting. In Nederland weer een baan op moeten zeggen, en helaas kan ik na de twee maanden niet meer terug komen. Op zoek naar werk voor mei en juni omdat ik in juli weer een tijd naar Ecuador ga. Er is veel te doen!
De eerste dag was meteen raak. Drie van onze werkneemsters konden die dag afstuderen als kleuterleidster. Na vier jaar studeren mochten ze op de universiteit hun presentatie geven en vragen over hun afstudeeropdracht beantwoorden. Een serieuze zaak, erg formeel en met een goede afloop. De traditionele afstudeermantel en hoed waren uiteraard deel van de ceremonie. Als dank voor de mogelijkheid die wij onze directeur Paola hebben geboden mocht ik haar de mantel omdoen. Een bijzonder moment waar ik echt flink kippenvel van kreeg! Dankzij velen sponsors hebben zij hun titel weten te halen. Wij hebben, als stichting, de mogelijkheid kunnen bieden. Deze vrouwen hebben naast hun werk in Villa Ticca en een druk gezinsleven alles op alles gezet om hun titel te behalen. Een prachtige en ontroerende dag!
De dag erna kregen we het verdrietige nieuws dat de vader van Matico en de opa van Paola Lema te Peguche was overleden. Hij is de eigenaar van onze Villa Ticca in Peguche. We werden gebeld met de vraag of er mogelijkheden waren om het salaris eerder uit te betalen en de huur van het huis. Er was veel geld nodig om Marcos Lema Sr. een waardig afscheid te bezorgen. Villa Ticca in Peguche ging als kinderopvang dicht, en de oude Marcos mocht zijn laatste dagen in zijn eigen huis doorbrengen, te midden van zijn familie en vele vrienden. De dag van de begrafenis was een heel bijzondere ervaring. Als buitenstaander van een hechte gemeenschap zoals die van Peguche ben je niet snel welkom op een plechtigheid. Eduardo en ik kochten eenspeciaal boeket en vermeldden namens de stichting onze condoleances. De kist werd door familieleden gedragen en een hele stoet liep rustig door het dorp. Auto’s stopten en mensen bleven uit respect staan. In de kerk op het plein in Otavalo, het nabijgelegen dorp, begon de plechtigheid. De kerk is de hele ceremonie open voor iedereen die binnen wil komen en vele bezoekers kwamen even een kijkje nemen. Na de plechtigheid werd de kist naar de begraafplaats gedragen, met daarvoor kinderen die bloemen droegen, en erachter een meterslange stoet met familieleden. De wandeling duurde ongeveer een half uur, in de brandende zon bergopwaarts. Op de begraafplaats werd de kist neergezet en geopend zodat iedereen nog een laatste groet kon bewijzen. Nu stonden er twee kisten, en twee families waren dwars door elkaar afscheid aan het nemen van hun overledene. Een oude indiaan stond luid een lied te zingen, mensen zaten in cirkels op de grond te eten en er werden bloemen neergelegd. Een heel bont en chaotisch gebeuren, dat soms meer weg had van een feest dan van een begrafenis. Er werd gelachen, frisdrank werd rondgedeeld en iedereen bracht iets te eten mee waarvan flink werd opgeschept. Bananen, mais, rijst, aardappelen, bonen, met handenvol eten konden we huiswaarts keren. Pas na het gezamenlijk eten zou de kist naar de uiteindelijke begraafplaats worden gebracht. Het duurde zo lang dat wij veel mensen al zagen vertrekken. Het graf was te klein gegraven voor de grootte van de kist, en er moest een grotere ruimte worden gemaakt. Nu was er een grote steen die niet kon worden weggeschept waardoor het veel langer duurde. Wij besloten afscheid te nemen en de begraafplaats te verlaten. Met veel herinneringen en nieuwe indrukken vertrokken we naar Ibarra.
Maandag bleek er een workshop over huiselijk geweld te zijn in de opvang van Peguche. Eduardo en ik gingen er een kijkje nemen en besloten eerder te vertrekken om de nieuwe moestuin eens goed te bekijken. Twee vrijwilligers, Anette en Gerald, hebben afgelopen zomer een aantal weken keihard gewerkt om in Peguche een heuse moestuin aan te leggen. De kolen stonden er goed bij, sla, bonen en mais, citroenen en nog veel meer. Inmiddels waren er ook aardappelen bijgezet, en zodra het tijd is om te oogsten kunnen de kinderen van Villa Ticca Quito en Peguche genieten van een maaltijd van eigen opvang! Hoe fantastisch is dat!
Na een uitgebreide rupsenjacht en het checken van al de groenten sloten we bij de workshop aan. Een aantal geinteresseerden waren al aan het wachten. Na 45 minuten was er nog niemand...En na anderhalf uur besloten wij naar Otavalo te gaan om een aantal bankzaken te regelen. Hoe geweldig is het als iedereen die interesse heeft in een workshop, rustig en zonder te mopperen anderhalf uur blijft zitten wachten! Vrolijk zat iedereen met elkaar te babbelen en te lachen omdat het zo lang duurde. Dat zou in Nederland echt nooit kunnen gebeuren!
De dag erna weer terug naar Quito, waar ik een gesprek had met een advocaat. De consul van de Ecuadoraanse ambassade in Nederland had hem aan ons toegewezen als een betrouwbaar iemand. De uitleg die hij gaf over mijn visum was echter niet bepaald geruststellend. In het geval dat ik een visum krijg, betekent dat ik in de komende twee jaar in totaal maar 90 dagen Ecuador mag verlaten. Als ik langer weg ben, vervalt mijn visum. Dat zou betekenen dat ik mij voor de komende twee jaar weer in Ecuador zou moeten vestigen... Het visum heb ik nodig om representante te worden van onze stichting in Ecuador! Ik zou ook kunnen overwegen om te trouwen of om een Ecuadoraans kind te baren, dan zit het meteen snor met mijn visum en mag ik wel meteen reizen hoe en wanneer ik wil... Dat vond hij zelf een erg grappig advies, zat daar met zijn kleine lijfje ingehouden te grinniken achter zijn volgeladen bureau...
Toen naar Villa Ticca Quito, waar de meiden ons een hartelijk welkom heetten en een heerlijke speciale lunch hadden bereid. Met kiprolletjes! Tijdens een workshop over verantwoord eten hadden ze dit leren bereiden. Mmm, heerlijk was het! Toen overleg met David de boekhouder en Paola en Eduardo over de nieuwe ontwikkelingen en het opzetten van een nieuwe werkwijze. De sfeer in de opvang was superfijn en ik merkte dat na de vorige veranderingen een heleboel vreemde energie was weggevloeid. Goede beslissingen dus!
Later die dag nog een overleg met een andere advocaat over mijn visum. Er zijn meer mogelijkheden, en we zijn nu aan het uitzoeken wat de meest gangbare mogelijkheid is. Helaas zijn er net een aantal veranderingen in het ministerie geweest, waardoor er een hele berg visumaanvragen is blijven liggen. Sterker nog, de oppervisummeneer zit in de gevangenis wegens het ontvangen van steekgelden en het ondertekenen van visumaanvragen die niet gegrond bleken! Nu worden alle visumaanvragen van die periode opnieuw bekeken en heel streng beoordeeld. Het gaat dus zeker twee maanden duren voordat ik mijn visum kan krijgen. Een nieuwe oplossing zoeken dus, gelukkig wordt creatieviteit met de wet erg gewaardeerd in Ecuador, maar eens zien hoe creatief ik nou werkelijk ben...
Toen met de bus terug naar Ibarra, vanaf Quito steeds een reisje van gemiddeld 3 uur, inmiddels alweer donderdag. Vandaag zouden alle kindjes tot 5 jaar een inenting krijgen in Villa Ticca, en het zou een drukke en chaotische dag worden met veel gehuil en getroost. De lollies werden al met zakken tegelijk binnen gehaald!
Vrijdag vroeg in de morgen ging de mobiele telefoon van Eduardo. Het was de lokale televisie! Ze konden over twee uur in Villa Ticca Peguche zijn om een opname te maken! Aaah! Aankleden, met de bus of toch maar de taxi naar Ibarra! De kindjes in Villa Ticca Peguche waren buiten een spelletje aan het doen met Paola. Wat een schattige koppies! Lekker stout en bijdehand, de wereld ligt aan hun voeten en ze zijn al zo wijs... Binnen in hun klasje zongen de kinderen liedjes in het spaans en in hun oorspronkelijke taal Quicha. Ik las nog een boekje voor en toen gingen we eten. Soep gemaakt van kool uit eigen moestuin! Fantastisch! De kinderen genoten van het hoofdgerecht en de sap daarna... De mensen van de televisie waren nu al een uur te laat... Zucht...
Twee mannen met camera en microfoon kwamen uiteindelijk aan en interviewden Paola en Eduardo voor de camera. Paola wilde eerst niet voor de camera verschijnen, omdat ze haar traditionele klederdracht niet aan had. We moesten haar overtuigen dat het echt beter was als zij ook een woordje sprak. Voor ons misschien iets onzinnigs, zij moest zich daar echt overheen zetten. Ook een aantal ouders kwamen aan bod, alleen vaders omdat de moeders wegdoken en niet wilden praten voor de camera. Ook ik moest een aantal vragen beantwoorden voor de camera. De eerste take moest over omdat er een blaadje groene kool tussen mijn tanden zat (maar wel uit eigen moestuin!), toen nogmaals omdat mij een heel lange vraag werd gesteld in een razendsnel tempo en ik werkelijk niet wist wat een intelligent antwoord zou zijn, en de laatste keer ging het helemaal goed volgens de televisiemannen. Ze waren duidelijk niet kritisch omdat ik al hakkelend en zoekend naar woorden erg langzaam tot antwoorden kwam. Maargoed, ik heb wel iets in het spaans gezegd over het zoeken van nieuwe donateurs in Ecuador...Nu maar hopen dat het aankomt!
De reis naar Ibarra dezelfde dag was een interessante rit. In een overvolle bus, waar we voorin stonden met rugzakken al hangend aan een paal om overeind te blijven, riep de busboy (die de betalingen regelt in de bus) heel hard door de volle bus dat iedereen in het gangpad (dat waren nogal veel mensen) moest bukken of gaan zitten op de grond. Ik was in gesprek met Eduardo en had helemaal niet door wat er aan de hand was, totdat ik achterom keek en iedereen in het gangpad op z’n hurken zag zitten! Eduardo was inmiddels ook gaan zitten op een verhoging voorin de bus. Blijkbaar keek ik hem heel suf aan, want hij kwam niet meer bij toen hij mijn gezichtsuitdrukking zag. Wat bleek; we zouden langs een politiestation komen en om geen problemen met de politie te krijgen moest iedereen bukken, anders kon de buschauffeur een bekeuring krijgen voor het meenemen van te veel passagiers! Toen ik navraag deed bij medepassagiers bleek dat de politie op de hoogte is van de te volle bussen, maar dat ze geen reden hebben om een bus te stoppen als ze niet kunnen zien dat er te veel mensen in zitten. Zo blijft iedereen dus blij! Ik kon mijn oren niet geloven, het is en blijft een bijzonder volkje!
Volgende week staan onder andere een aantal leuke afspraken. Een Nederlands meisje dat psychologe is en wil helpen in Villa Ticca, de moeder van Jorge Villamizar, de zanger van de Bacilos (een heel bekende band hier, de zanger is een vriend van me) gaat met me lunchen donderdag. Ze heeft veel contacten en kan wellicht helpen met Villa Ticca. Vrijdag een afspraak met Monica Wright. Zij heeft ook een sociaal project en toevallig is haar familie eigenaar van de grootste winkelketen in heel Ecuador. Met haar ben ik al bezig met het uitwerken van een plan om samen te werken.
Nu een aantal dagen alles op orde brengen en uitrusten van een woelige start hier!
Liefs, Mariz
Ecuador , Quito, Otavalo, Peguche... 18°
Afstuderen, begrafenis, visumperikelen...
Lieve allemaal,
Weer terug in Ecuador… Een heleboel regelwerk en administratieve rompslomp vanwege de reorganisatie van onze stichting. In Nederland weer een baan op moeten zeggen, en helaas kan ik na de twee maanden niet meer terug komen. Op zoek naar werk voor mei en juni omdat ik in juli weer een tijd naar Ecuador ga. Er is veel te doen!
De eerste dag was meteen raak. Drie van onze werkneemsters konden die dag afstuderen als kleuterleidster. Na vier jaar studeren mochten ze op de universiteit hun presentatie geven en vragen over hun afstudeeropdracht beantwoorden. Een serieuze zaak, erg formeel en met een goede afloop. De traditionele afstudeermantel en hoed waren uiteraard deel van de ceremonie. Als dank voor de mogelijkheid die wij onze directeur Paola hebben geboden mocht ik haar de mantel omdoen. Een bijzonder moment waar ik echt flink kippenvel van kreeg! Dankzij velen sponsors hebben zij hun titel weten te halen. Wij hebben, als stichting, de mogelijkheid kunnen bieden. Deze vrouwen hebben naast hun werk in Villa Ticca en een druk gezinsleven alles op alles gezet om hun titel te behalen. Een prachtige en ontroerende dag!
De dag erna kregen we het verdrietige nieuws dat de vader van Matico en de opa van Paola Lema te Peguche was overleden. Hij is de eigenaar van onze Villa Ticca in Peguche. We werden gebeld met de vraag of er mogelijkheden waren om het salaris eerder uit te betalen en de huur van het huis. Er was veel geld nodig om Marcos Lema Sr. een waardig afscheid te bezorgen. Villa Ticca in Peguche ging als kinderopvang dicht, en de oude Marcos mocht zijn laatste dagen in zijn eigen huis doorbrengen, te midden van zijn familie en vele vrienden. De dag van de begrafenis was een heel bijzondere ervaring. Als buitenstaander van een hechte gemeenschap zoals die van Peguche ben je niet snel welkom op een plechtigheid. Eduardo en ik kochten eenspeciaal boeket en vermeldden namens de stichting onze condoleances. De kist werd door familieleden gedragen en een hele stoet liep rustig door het dorp. Auto’s stopten en mensen bleven uit respect staan. In de kerk op het plein in Otavalo, het nabijgelegen dorp, begon de plechtigheid. De kerk is de hele ceremonie open voor iedereen die binnen wil komen en vele bezoekers kwamen even een kijkje nemen. Na de plechtigheid werd de kist naar de begraafplaats gedragen, met daarvoor kinderen die bloemen droegen, en erachter een meterslange stoet met familieleden. De wandeling duurde ongeveer een half uur, in de brandende zon bergopwaarts. Op de begraafplaats werd de kist neergezet en geopend zodat iedereen nog een laatste groet kon bewijzen. Nu stonden er twee kisten, en twee families waren dwars door elkaar afscheid aan het nemen van hun overledene. Een oude indiaan stond luid een lied te zingen, mensen zaten in cirkels op de grond te eten en er werden bloemen neergelegd. Een heel bont en chaotisch gebeuren, dat soms meer weg had van een feest dan van een begrafenis. Er werd gelachen, frisdrank werd rondgedeeld en iedereen bracht iets te eten mee waarvan flink werd opgeschept. Bananen, mais, rijst, aardappelen, bonen, met handenvol eten konden we huiswaarts keren. Pas na het gezamenlijk eten zou de kist naar de uiteindelijke begraafplaats worden gebracht. Het duurde zo lang dat wij veel mensen al zagen vertrekken. Het graf was te klein gegraven voor de grootte van de kist, en er moest een grotere ruimte worden gemaakt. Nu was er een grote steen die niet kon worden weggeschept waardoor het veel langer duurde. Wij besloten afscheid te nemen en de begraafplaats te verlaten. Met veel herinneringen en nieuwe indrukken vertrokken we naar Ibarra.
Maandag bleek er een workshop over huiselijk geweld te zijn in de opvang van Peguche. Eduardo en ik gingen er een kijkje nemen en besloten eerder te vertrekken om de nieuwe moestuin eens goed te bekijken. Twee vrijwilligers, Anette en Gerald, hebben afgelopen zomer een aantal weken keihard gewerkt om in Peguche een heuse moestuin aan te leggen. De kolen stonden er goed bij, sla, bonen en mais, citroenen en nog veel meer. Inmiddels waren er ook aardappelen bijgezet, en zodra het tijd is om te oogsten kunnen de kinderen van Villa Ticca Quito en Peguche genieten van een maaltijd van eigen opvang! Hoe fantastisch is dat!
Na een uitgebreide rupsenjacht en het checken van al de groenten sloten we bij de workshop aan. Een aantal geinteresseerden waren al aan het wachten. Na 45 minuten was er nog niemand...En na anderhalf uur besloten wij naar Otavalo te gaan om een aantal bankzaken te regelen. Hoe geweldig is het als iedereen die interesse heeft in een workshop, rustig en zonder te mopperen anderhalf uur blijft zitten wachten! Vrolijk zat iedereen met elkaar te babbelen en te lachen omdat het zo lang duurde. Dat zou in Nederland echt nooit kunnen gebeuren!
De dag erna weer terug naar Quito, waar ik een gesprek had met een advocaat. De consul van de Ecuadoraanse ambassade in Nederland had hem aan ons toegewezen als een betrouwbaar iemand. De uitleg die hij gaf over mijn visum was echter niet bepaald geruststellend. In het geval dat ik een visum krijg, betekent dat ik in de komende twee jaar in totaal maar 90 dagen Ecuador mag verlaten. Als ik langer weg ben, vervalt mijn visum. Dat zou betekenen dat ik mij voor de komende twee jaar weer in Ecuador zou moeten vestigen... Het visum heb ik nodig om representante te worden van onze stichting in Ecuador! Ik zou ook kunnen overwegen om te trouwen of om een Ecuadoraans kind te baren, dan zit het meteen snor met mijn visum en mag ik wel meteen reizen hoe en wanneer ik wil... Dat vond hij zelf een erg grappig advies, zat daar met zijn kleine lijfje ingehouden te grinniken achter zijn volgeladen bureau...
Toen naar Villa Ticca Quito, waar de meiden ons een hartelijk welkom heetten en een heerlijke speciale lunch hadden bereid. Met kiprolletjes! Tijdens een workshop over verantwoord eten hadden ze dit leren bereiden. Mmm, heerlijk was het! Toen overleg met David de boekhouder en Paola en Eduardo over de nieuwe ontwikkelingen en het opzetten van een nieuwe werkwijze. De sfeer in de opvang was superfijn en ik merkte dat na de vorige veranderingen een heleboel vreemde energie was weggevloeid. Goede beslissingen dus!
Later die dag nog een overleg met een andere advocaat over mijn visum. Er zijn meer mogelijkheden, en we zijn nu aan het uitzoeken wat de meest gangbare mogelijkheid is. Helaas zijn er net een aantal veranderingen in het ministerie geweest, waardoor er een hele berg visumaanvragen is blijven liggen. Sterker nog, de oppervisummeneer zit in de gevangenis wegens het ontvangen van steekgelden en het ondertekenen van visumaanvragen die niet gegrond bleken! Nu worden alle visumaanvragen van die periode opnieuw bekeken en heel streng beoordeeld. Het gaat dus zeker twee maanden duren voordat ik mijn visum kan krijgen. Een nieuwe oplossing zoeken dus, gelukkig wordt creatieviteit met de wet erg gewaardeerd in Ecuador, maar eens zien hoe creatief ik nou werkelijk ben...
Toen met de bus terug naar Ibarra, vanaf Quito steeds een reisje van gemiddeld 3 uur, inmiddels alweer donderdag. Vandaag zouden alle kindjes tot 5 jaar een inenting krijgen in Villa Ticca, en het zou een drukke en chaotische dag worden met veel gehuil en getroost. De lollies werden al met zakken tegelijk binnen gehaald!
Vrijdag vroeg in de morgen ging de mobiele telefoon van Eduardo. Het was de lokale televisie! Ze konden over twee uur in Villa Ticca Peguche zijn om een opname te maken! Aaah! Aankleden, met de bus of toch maar de taxi naar Ibarra! De kindjes in Villa Ticca Peguche waren buiten een spelletje aan het doen met Paola. Wat een schattige koppies! Lekker stout en bijdehand, de wereld ligt aan hun voeten en ze zijn al zo wijs... Binnen in hun klasje zongen de kinderen liedjes in het spaans en in hun oorspronkelijke taal Quicha. Ik las nog een boekje voor en toen gingen we eten. Soep gemaakt van kool uit eigen moestuin! Fantastisch! De kinderen genoten van het hoofdgerecht en de sap daarna... De mensen van de televisie waren nu al een uur te laat... Zucht...
Twee mannen met camera en microfoon kwamen uiteindelijk aan en interviewden Paola en Eduardo voor de camera. Paola wilde eerst niet voor de camera verschijnen, omdat ze haar traditionele klederdracht niet aan had. We moesten haar overtuigen dat het echt beter was als zij ook een woordje sprak. Voor ons misschien iets onzinnigs, zij moest zich daar echt overheen zetten. Ook een aantal ouders kwamen aan bod, alleen vaders omdat de moeders wegdoken en niet wilden praten voor de camera. Ook ik moest een aantal vragen beantwoorden voor de camera. De eerste take moest over omdat er een blaadje groene kool tussen mijn tanden zat (maar wel uit eigen moestuin!), toen nogmaals omdat mij een heel lange vraag werd gesteld in een razendsnel tempo en ik werkelijk niet wist wat een intelligent antwoord zou zijn, en de laatste keer ging het helemaal goed volgens de televisiemannen. Ze waren duidelijk niet kritisch omdat ik al hakkelend en zoekend naar woorden erg langzaam tot antwoorden kwam. Maargoed, ik heb wel iets in het spaans gezegd over het zoeken van nieuwe donateurs in Ecuador...Nu maar hopen dat het aankomt!
De reis naar Ibarra dezelfde dag was een interessante rit. In een overvolle bus, waar we voorin stonden met rugzakken al hangend aan een paal om overeind te blijven, riep de busboy (die de betalingen regelt in de bus) heel hard door de volle bus dat iedereen in het gangpad (dat waren nogal veel mensen) moest bukken of gaan zitten op de grond. Ik was in gesprek met Eduardo en had helemaal niet door wat er aan de hand was, totdat ik achterom keek en iedereen in het gangpad op z’n hurken zag zitten! Eduardo was inmiddels ook gaan zitten op een verhoging voorin de bus. Blijkbaar keek ik hem heel suf aan, want hij kwam niet meer bij toen hij mijn gezichtsuitdrukking zag. Wat bleek; we zouden langs een politiestation komen en om geen problemen met de politie te krijgen moest iedereen bukken, anders kon de buschauffeur een bekeuring krijgen voor het meenemen van te veel passagiers! Toen ik navraag deed bij medepassagiers bleek dat de politie op de hoogte is van de te volle bussen, maar dat ze geen reden hebben om een bus te stoppen als ze niet kunnen zien dat er te veel mensen in zitten. Zo blijft iedereen dus blij! Ik kon mijn oren niet geloven, het is en blijft een bijzonder volkje!
Volgende week staan onder andere een aantal leuke afspraken. Een Nederlands meisje dat psychologe is en wil helpen in Villa Ticca, de moeder van Jorge Villamizar, de zanger van de Bacilos (een heel bekende band hier, de zanger is een vriend van me) gaat met me lunchen donderdag. Ze heeft veel contacten en kan wellicht helpen met Villa Ticca. Vrijdag een afspraak met Monica Wright. Zij heeft ook een sociaal project en toevallig is haar familie eigenaar van de grootste winkelketen in heel Ecuador. Met haar ben ik al bezig met het uitwerken van een plan om samen te werken.
Nu een aantal dagen alles op orde brengen en uitrusten van een woelige start hier!
Liefs, Mariz
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
