dag 4 en 5 in Quito

Op dinsdag hadden Mara en ik nogmaals de 6* groep, maar dan in Villa Ticca. We waren begonnen met een spel met ballonnen wat iedereen erg leuk vond. Verder hebben we met kleine stuiterballen gespeeld. Toen we begonnen met tatoeages was het meteen een gekkenhuis. Ze kropen zowat allemaal bij ons op schoot om tatoeages te krijgen. We besloten een spelletje te doen waarbij ze snoepjes uit het water moesten vissen waarbij de winnaar dan een tatouage kreeg maar ook dat was niet bij te benen. Ze wilden ze overal, op hun armen, benen, rug en gezicht en de kinderen waren allemaal apetrots. Als laatste nog blikjes omgegooid met ballen. Een hele geslaagde ochtend.

Na de lunch zijn we naar een grote supermarkt gegaan om in te kopen voor de voedselpakketten. We gaan in totaal naar 6 gezinnen. We waren per persoon 11,50 Dollar kwijt. En dan te bedenken dat een gezin hier zeker een maand van kan eten!! Wij Nederlanders zouden veel eerder door deze voorraad heen zijn maar zij zijn heel zuinig met hun eten zodat ze er lang mee kunnen doen en vaak nemen ze maar 1 maaltijd per dag.

Het is me ook opgevallen dat de opvang zuinig aan moet doen met eten en drinken voor de kinderen tijdens deze dagen. Toen we maandag naar het park gingen met 22 kinderen hadden we slechts 1 grote fles water mee die in no-time op was. Verder kregen ze allemaal een mandarijntje en dat was het voor de hele ochtend in de hete zon. Wij moeten voor ons zelf iets meenemen om te drinken maar ik vind het heel genant om te gaan drinken terwijl deze kinderen niets te drinken hebben.

´s Avonds van half 7 tot half 8 kregen we salsales van 2 Ecuadorianen. Het was echt super en het leek op een zware aerobic les! De kinderen hadden privé dansles maar helaas wilde June niet meedoen.
Ik heb vandaag behoorlijke spierpijn!! Na afloop met de taxi naar huis (´s avonds lopen over straat is hier niet veilig) en alleen nog een yoghurtje gehaald in het winkeltje tegenover ons hostel en daarna lekker gaan slapen. .

Op onze 5e dag heb ik weer een koffer meegesjouwd naar de opvang. Ik heb nu alleen nog spullen voor Peguche achter gehouden. Ik heb vandaag Monica blij kunnen maken met een giraf die allerlei geluidjes kan maken. Monica was het eerste meisje dat 5 jaar geleden op de opvang kwam. Haar moeder was 13 en verslaafd aan drugs. Monica is daardaar gehandicapt. Het is een schat van een meisje. Ze wilde vandaag graag met me mee naar het park maar de leidster vond het geen goed idee omdat ik vandaag de driejarigen had en Monica niet van mij zij zou wijken waardoor ik mijn aandacht niet aan de kindjes zou kunnen geven.

June en Ayla waren met mij mee naar het park. De kinderen van 3 zijn hier nog erg klein en ook heel jong in hun doen en laten. Het was dus best even moeilijk wat ik met hun zou gaan doen. We hebben een balspel gedaan en gespeeld met ballonnen, hoewel ze ook nog niet echt begrijpen hoe je met een ballon kunt spelen. Ze hebben ook gewoon in de speeltuin gespeeld maar helaas is er ook veel achterstallig onderhoud waardoor er heel veel kapot is in de speeltuin waardoor kinderen zich snel zeer kunnen doen. De glijbanen eindigen met zo´n grote hoogte dat je de kinderen moet opvangen. Vaak ligt er ook een plas water onder de toestellen waardoor ze er ook niet kunnen spelen.

Toen ik met de glittertatoeagestiften begon waren ook deze kleintjes helemaal verrukt. Hoe meer hoe beter. June, ikzelf, de leidster en een Engelse vrijwilligster hebben ze overal waar ze maar wilden getekend. Daarna kwam gelukkig de ijscoman weer lang en heb ik de kinderen op ijsjes getrakteerd. Dat werd wel een knoeiboel maar ze waren dolgelukkig. Ik had ze ook al een zakje snoepjes gegeven dus ze waren helemaal blij toen ze weer naar huis gingen.

Het viel me op dat vooral de jongere kinderen veel kleding aan hebben met gaten. Ook vaak vuile kleding. De kinderen hebben vaak maar 1 set kleding en daarom hebben ze ook oranje vestjes van Villa Ticca eroverheen zodat hun eigen kleding minder snel vies wordt. Helaas is met het ijs eten vandaag dat niet helemaal gelukt.

Wij zijn na het eten met de bus (3 stuks) naar de vukaan Pinchincha gegaan. Hiervoor moesten we met de kabelbaan 1 km omhoog waarna we 4000 m boven de Quito uitstaken. Het uitzicht was magnifiek. We hadden weer prachtig weer. Boven moesten we wel warme vesten aan want het was er behoorlijk koud. We hebben er nog lang van het uitzicht genoten. En gelukkig is niemand ziek geworden van de hoogte. Wel hebben we bijna allemaal een beetje last van hoofdpijn.

Overigens zijn een aantal vrijwilligers vandaag al op huisbezoeken geweest. Dat had wel indruk gemaakt. Zij hebben 3 gezinnen bezocht die het langst bij de Stichting zitten en die het daardoor al een stuk beter hebben dan een hoop anderen. De stichting probeert namelijk ook betere huizen te vinden voor ze op soms knappen ze een woning op. Ook proberen ze soms opleidingen te regelen voor moeders, hoewel de mannen dit helaas niet altijd toestaan.

Wij gaan morgen naar gezinnen die een stuk korter zijn bij de Stichting. Wel zijn het gezinnen die al vertrouwd zijn met de stichting en die het goed vinden dat wij komen. Ik heb al één en ander gehoord over deze gezinnen maar zal daar morgen of overmorgen meer over vertellen. Je hebt hier overings echt heel veel superjonge alleenstaande moeders (13 jaar is hier geen uitzondering).

Mariska kon vanochtend helaas niet bij ons zijn daar zij problemen heeft met haar visum. Ze blijkt 3 dagen te vroeg het land ingekomen te zijn waardoor ze nu niet zou mogen blijven. Vandaag werd ze van de ene naar de andere instantie gestuurd en dan weer terug naar de eerste instantie. Dat is hier heel normaal. Niemand weet precies hoe het zit. Ze heeft nu een afspraak gemaakt met een advocaat die het moet gaan regelen aangezien wij vrijdag al naar Otavalo vertrekken. Hopelijk krijgt ze het snel geregeld zonder al te veel kosten. Overigens is Sietske exact op dezelfde data het land in en uitgegaan en zij heeft wel een goed visum gekregen. Gelukkig maar, want nu kon zij gewoon met ons mee vanochtend.

Wel, de meeste van onze groep zijn nu aan het salsa dansen in de stad. June ligt al een tijdje te slapen dus ik ga er zo ook lekker in. Morgen zal best een indrukwekkende dag worden. Vandaag waren er twee vrijwilligers in tranen. Soms valt het niet mee hoewel ik moet zeggen dat ik geniet van alles wat ik met de kinderen kan doen en wat ik ze kan geven. Morgenochtend gaat Marion een matras kopen voor één van de gezinnen waar zij geweest is. Het is toch fantastisch dat wij zulke dingen kunnen doen van ons sponseringsgeld!

Liefs,
Paulien en June

P.S. Ik vind jullie reacties ontzettend leuk!

En nog een boodschap voor Hans: ik ben bang dat je mijn mailtjes niet hebt ontvangen. Misschien heb ik niet het goede emailadres......
Daarom vanaf hier een hele dikke kus!