Reisverslag Mariska 24 maart/speeltuin in aankomst
Door: Paulienenjune
Blijf op de hoogte en volg Paulien en June
25 Maart 2011 | Nederland, Voorburg
Lieve allemaal,
Onderstaand het laatste verslag van Mariska met goed en slecht nieuws. Voor de foto's van de werkzaamheden moet ik jullie even naar villaticca.waarbenjij.nu verwijzen aangezien ik op mijn site geen foto's meer kan plaatsen.
Inmiddels heeft de Goede Doelen Commissie (school van June) weer een vergadering gehad van.We hebben besloten in het volgend schooljaar verder te gaan met Villa Ticca en dan voor langere tijd. We willen dan dat er meer binding komt tussen de schoolkinderen en de kinderen van Villa Ticca. Dat was ook de wens van de directrice en de ouderraad. In elk geval hebben we nu wat meer tijd om dingen voor te bereiden.
Voor zover mijn nieuws.
Liefs,
Paulien & June
verslag Mariska 24 maart
------------------------
Vanaf nu gaat het vast beter!
Hallo lieve allemaal,
Een berg emoties deze keer… Na eindeloos gezever met instanties was het dan zover, ik heb mijn censo, een officieel bewijs van mijn visum. Het is een wonder. Lang na sluitingstijd ben ik op het kantoor blijven zitten als een soort staking. Ik ging niet weg zonder mijn censo! Eduardo ging tijdens mijn staking naar een ander immigratiekantoor van de politie om ook daar druk uit te oefenen. Het probleem was hem duidelijk toen hij zelf de computergegevens inkeek... Ik bleek twee keer geregistreerd te staan! Eerst was ik niet in Ecuador, nu was ik er twee keer! Mijn achternaam was de ene keer Mariska, de andere keer Versteegh. Tja, nu snap ik wel waarom alles zo moeilijk ging! Die twee verschillende pagina’s moesten in het systeem worden samengevoegd tot een geheel. Nadat ze mij vriendelijk vertelden waar ik dat kon laten doen, kwam er een kleine vlam uit mijn linkeroor. Ik ging helemaal niets meer doen namelijk! Het was toch zeker niet mijn fout! Samen met Marleen heb ik daar 3 uur gezeten, terwijl alle deuren al dicht en vergrendeld waren en de schoonmaker het kantoor al aan het vegen was. Ik bleef zitten, met dus het uiteindelijke resultaat dat ik met een censo weg kon. Dankzij het telefoongesprek wat mijn beamte voerde met de beambte waar Eduardo zat (aan de andere kant van de stad) door onze eigen mobiele telefoons! Het kan echt niet gekker! Op naar de volgende stappen!
Die avond vertrok Marleen! Wat was dat niet leuk! We hadden zo’n supertijd gehad met heel veel lol en gezelligheid, en met tranen in de ogen stonden we daar als twee zieligerds op de luchthaven. Gelukkig zien we elkaar weer in Nederland! Dank je wel Marleen voor al je hulp en dat je ons kindjecita wilde zijn!
De hele week was ik al ziek, en bleek met een longontsteking rond te lopen. Niet echt handig, en zeker op deze hoogte neemt het enorm veel energie weg. Toch elke dag hadden Evelien en ik een gesprek met Mauricio over de overdracht van zijn functie. Vermoeiende en lange gesprekken, waarvan we aan het einde van elk gesprek nog geen oplossing hadden. Daarna rolde ik weer mijn bedje in om verder uit te zieken. In de tussentijd was Eduardo aan het vergaderen op alle ministeries, Paola en David waren een nieuw financieel plan aan het schrijven en Evelien was de vrijwilligersreis aan het gidsen. Marleen heeft de eerste dagen nog meegeholpen, wat super was. De middagen besteedde Evelien aan het vergaderen met iedereen van de opvang, omdat we natuurlijk alles aan het reorganiseren zijn. Ik kon niet mee, was inmiddels goed ziek geworden en moest echt eerst beter worden. Die vrijdagmiddag vertrok Evelien met de vrijwilligers richting Otavalo.
De volgende dag belde haar vriend mij met heel slecht nieuws. Zijn broer was op jonge leeftijd plotseling overleden. Afschuwelijk en niet te bevatten. Evelien bleek niet te bereiken te zijn in Otavalo, haar telefoon had daar geen bereik. Ik belde het hostal, een vriend die een restaurantje heeft waar wij altijd koffie drinken en een ander bevriend stel waarvan wij altijd zilver kopen. Overal liet ik de boodschap achter dat Evelien mij direct moest bellen. Met Nicole, die al heel lang in Ecuador woont, regelde ik dat Evelien diezelfde nacht nog daar kon logeren en zij had al snel twee vluchten terug geregeld waaruit ze kon kiezen. Ik vertrok meteen naar Otavalo, met nog een beetje druk op de longen, om zelf het nieuws te brengen. Tijdens de busreis belde zij me, en ik kan vertellen dat het afschuwelijk is om op deze wijze een boodschap als deze te moeten doorgeven. Je kan dan niemand even vasthouden! Later kon dat gelukkig wel, en na tranen en sterk proberen te blijven een terugvlucht geregeld. Evelien was ruim een week in Ecuador en vertrok nu alweer naar Nederland om haar familie bij te staan. Uiteraard wil ik ook vanaf deze plek de familie de Bakker heel veel sterkte toewensen met dit vreselijk verlies. Ook namens iedereen van Villa Ticca.
Ik nam de reis over en omdat ik zelf nog geen rugzak kon dragen kwam Eduardo met me mee. Wat later een heel goed besluit bleek te zijn... Dus, vol goede moed de emoties opzij gezet en de reis met de vrijwilligers verder uitzetten. Wat zijn het leuke vrijwilligers! Joyce, een superfitte en gezellige vrouw van 72 (ze lijkt wel 20) en een jonge meid van 19. Een klein groepje dit keer, maar omdat ik toch al in Ecuador was besloot ik de reis door te laten gaan. En gelukkig maar, want het is super om ze hier te hebben! In de week in Quito hebben ze veel met de kinderen gewerkt en ook nog samen een muur geschilderd waar de kinderen nu gymles hebben. Dat was hard nodig aangezien de muren heel erg lijden onder het vocht. Eigenlijk moeten de muren elk jaar een behandeling krijgen! Na een leuk afscheid togen ze dus naar Otavalo en gingen aan het werk in Peguche. Omdat we hier nog maar een groepje van 10 kinderen hebben, ging Joyce meteen aan het werk in de moestuin. Zij heeft daar veel ervaring mee en leerde mij schoffelen en plukken. Het was erg leuk! Mijn moeder zal trots op me zijn, aangezien ik mijn hele jeugd al wegholde bij het zien van een plant. Maar nu het voor onze kinderen is, krijgen de gewassen een heel andere betekenis. Ik voel bijna liefde als ik een kool zie!
Renske werkte me het groepje kinderen, lekker schilderen en poppetjes knutselen. De kinderen vinden het heerlijk om lekker gek te doen en rond te rennen. Gepakt worden door een monster is nog wel het allerleukst! El Hulk! Roepen ze dan in koor, dat klinkt als EL GOELK!! En schreeuwend en schaterend rennen ze dan weg. Het zijn stuk voor stuk schatjes!
Inmiddels had ik een plan gemaakt voor de voortgang van Peguche en samen met Paola besloten we om de inschrijvingen te openen. Vanaf gisteren kunnen nieuwe kinderen zich inschrijven in Villa Ticca Peguche! We gaan verder met twee groepen, een groep van 3-jarigen en een groep van 4-jarigen. In totaal komen er weldra 30 kinderen elke dag in Villa Ticca Peguche. Elke middag gaan we workshops verzorgen, waar de TiccaKids gratis aan mee kunnen doen, en buitenstaanders 2 dollar voor betalen. We hebben bekeken of dat te doen is, en omdat kennis meer nodig is hier dan voedsel, bleek het een goede manier te zijn om van Villa Ticca Peguche een zelfonderhoudend project te maken. Met de opbrengsten van de workshop kunnen we bijvoorbeeld een salaris betalen. De workshops zullen bestaan uit Dans (jongeren), schilderen, Emngels 2 maal per week en schrijven en lezen. Goede workshop waar de jeugd (waar veel moeilijkheden mee zijn) zich in kan uitleven (er is dan eindelijk iets te doen in Peguche!) en nuttige workshops waarmee de mensen vooruit kunnen. Een goed en degelijk plan waar ik heel erg blij mee ben. We hebben dus vrijwilligers nodig die zich willen inzetten als leraar dans, kunst, engels en lezen en schrijven! Kom!
Een vrijwilligster van de vorige reisgroep, Paulien, had geld ingezameld voor de aanleg van een speeltuin in Peguche. De tijd in Peguche staat in verhouding tot Nederland stil, en de ontwikkeling loopt ongeveer 50 jaar achter op Nederland. Uiteraard niet op alle gebieden, want televisie, computers en mobiele telefoons zijn er uiteraard wel...Vanaf de zomer zijn er plannen om de speeltuin aan te leggen, maar overleg gaat superlangzaam en beslissingen worden over 10 nachten ijs genomen... Onmiddels zijn wij het wel gewend en wachten rustig af totdat het moment daar is. Onze excuses aan alle mensen die zo lang hebben moeten wachten maar de start is er! Een hele groep mannen van de indiaanse gemeenschap kwam helpen. Eduardo was de dag ervoor al begonnen met de vader van Steve, een jongetje van onze opvang, om hout te kopen en te verslepen. Daarna alles in de juiste maat zagen, gaten in de grond maken en autobanden sjouwen. Een heel project waar momenteel met verenigde krachten aan gewerkt wordt. Het zal een supermooi geheel worden. Dank je wel Paulien!
Dezelfde vader, die timmerman is, kreeg een andere opdracht erbij. Hij mocht 30 nieuwe stoeltjes en de daarbij behorende tafeltjes gaan maken voor de nieuwe Ticcakids die komen gaan. Joyce, onze vrijwilligster, had geld voor Villa Ticca gevraagd als verjaardagscadeau en daarmee kunnen we de nieuwe stoeltjes en tafeltjes maken. Dank je wel Joyce, het gaat vast heel mooi worden!
Een van deze dagen werd ik ‘s nachts weer ziek. Misselijk en koorts. Na een lange dag van in bed liggen en met niets meer in mijn buik belde Eduardo een arts. Ik bleek utigedroogd te zijn en met koorts erbij kon dat gevaarlijk zijn. Er was duidelijk iets mis gegaan met voedsel of mijn darmen waren niet helemaal goed. Aan het infuus dus! Met een prik in mijn bil nam de arts afscheid en beloofde de volgende ochtend rond 6 uur weer langs te komen. Ik mocht niets eten of drinken. Daar lag ik dan, in het indianendorp Peguche, op bed in een hostal met een infuus dat aan een spijker hing aan de muur. Het schilderij stond nu even op de grond. Mijn arm werd heel erg koud, en het bleek dat de vloeistof in de plastic zak ook erg koud was. Totaan mijn schouder was mijn arm bijna verlamd van de kou! In de douche verwarmde Eduardo de zoutoplossing en dat voelde een stuk beter. Gelukkig heeft hij ervaring als verpleger! Later legde hij de nieuwe zak zoutoplossing aan. De heel dag geslapen, en Eduardo werd zo ineens onze Villa Ticca Gids! Met de vrijwilligers op pad dus, de excursies doen en tijdens dit alles heen en weer rennen om mij te verplegen en een speeltuin te bouwen. Maargoed, aan dit alles komt vast ook wel weer een eind, soms komen veel dingen tegelijk!Maar zoals altijd blijven we positief en zetten we door!
De moestuin is fantastisch, en ik stuur elke foto door aan Gerald en Annet die deze tuin vorig jaar zo geweldig knap hebben aangelegd! Het is nu al merkbaar met de inkopen van het eten!
Hier gaan we in elk geval door met het opbouwen van Villa Ticca. De kinderen hebben het zo hard nodig! Wilt ook u een keer meehelpen in Villa Ticca of meereizen? In juli en augustus hebben we nog reizen gepland staan! En laten we dan hopen op een goede rondreis zonder tegenvallers!
Veel lieve groeten
Mariz
Onderstaand het laatste verslag van Mariska met goed en slecht nieuws. Voor de foto's van de werkzaamheden moet ik jullie even naar villaticca.waarbenjij.nu verwijzen aangezien ik op mijn site geen foto's meer kan plaatsen.
Inmiddels heeft de Goede Doelen Commissie (school van June) weer een vergadering gehad van.We hebben besloten in het volgend schooljaar verder te gaan met Villa Ticca en dan voor langere tijd. We willen dan dat er meer binding komt tussen de schoolkinderen en de kinderen van Villa Ticca. Dat was ook de wens van de directrice en de ouderraad. In elk geval hebben we nu wat meer tijd om dingen voor te bereiden.
Voor zover mijn nieuws.
Liefs,
Paulien & June
verslag Mariska 24 maart
------------------------
Vanaf nu gaat het vast beter!
Hallo lieve allemaal,
Een berg emoties deze keer… Na eindeloos gezever met instanties was het dan zover, ik heb mijn censo, een officieel bewijs van mijn visum. Het is een wonder. Lang na sluitingstijd ben ik op het kantoor blijven zitten als een soort staking. Ik ging niet weg zonder mijn censo! Eduardo ging tijdens mijn staking naar een ander immigratiekantoor van de politie om ook daar druk uit te oefenen. Het probleem was hem duidelijk toen hij zelf de computergegevens inkeek... Ik bleek twee keer geregistreerd te staan! Eerst was ik niet in Ecuador, nu was ik er twee keer! Mijn achternaam was de ene keer Mariska, de andere keer Versteegh. Tja, nu snap ik wel waarom alles zo moeilijk ging! Die twee verschillende pagina’s moesten in het systeem worden samengevoegd tot een geheel. Nadat ze mij vriendelijk vertelden waar ik dat kon laten doen, kwam er een kleine vlam uit mijn linkeroor. Ik ging helemaal niets meer doen namelijk! Het was toch zeker niet mijn fout! Samen met Marleen heb ik daar 3 uur gezeten, terwijl alle deuren al dicht en vergrendeld waren en de schoonmaker het kantoor al aan het vegen was. Ik bleef zitten, met dus het uiteindelijke resultaat dat ik met een censo weg kon. Dankzij het telefoongesprek wat mijn beamte voerde met de beambte waar Eduardo zat (aan de andere kant van de stad) door onze eigen mobiele telefoons! Het kan echt niet gekker! Op naar de volgende stappen!
Die avond vertrok Marleen! Wat was dat niet leuk! We hadden zo’n supertijd gehad met heel veel lol en gezelligheid, en met tranen in de ogen stonden we daar als twee zieligerds op de luchthaven. Gelukkig zien we elkaar weer in Nederland! Dank je wel Marleen voor al je hulp en dat je ons kindjecita wilde zijn!
De hele week was ik al ziek, en bleek met een longontsteking rond te lopen. Niet echt handig, en zeker op deze hoogte neemt het enorm veel energie weg. Toch elke dag hadden Evelien en ik een gesprek met Mauricio over de overdracht van zijn functie. Vermoeiende en lange gesprekken, waarvan we aan het einde van elk gesprek nog geen oplossing hadden. Daarna rolde ik weer mijn bedje in om verder uit te zieken. In de tussentijd was Eduardo aan het vergaderen op alle ministeries, Paola en David waren een nieuw financieel plan aan het schrijven en Evelien was de vrijwilligersreis aan het gidsen. Marleen heeft de eerste dagen nog meegeholpen, wat super was. De middagen besteedde Evelien aan het vergaderen met iedereen van de opvang, omdat we natuurlijk alles aan het reorganiseren zijn. Ik kon niet mee, was inmiddels goed ziek geworden en moest echt eerst beter worden. Die vrijdagmiddag vertrok Evelien met de vrijwilligers richting Otavalo.
De volgende dag belde haar vriend mij met heel slecht nieuws. Zijn broer was op jonge leeftijd plotseling overleden. Afschuwelijk en niet te bevatten. Evelien bleek niet te bereiken te zijn in Otavalo, haar telefoon had daar geen bereik. Ik belde het hostal, een vriend die een restaurantje heeft waar wij altijd koffie drinken en een ander bevriend stel waarvan wij altijd zilver kopen. Overal liet ik de boodschap achter dat Evelien mij direct moest bellen. Met Nicole, die al heel lang in Ecuador woont, regelde ik dat Evelien diezelfde nacht nog daar kon logeren en zij had al snel twee vluchten terug geregeld waaruit ze kon kiezen. Ik vertrok meteen naar Otavalo, met nog een beetje druk op de longen, om zelf het nieuws te brengen. Tijdens de busreis belde zij me, en ik kan vertellen dat het afschuwelijk is om op deze wijze een boodschap als deze te moeten doorgeven. Je kan dan niemand even vasthouden! Later kon dat gelukkig wel, en na tranen en sterk proberen te blijven een terugvlucht geregeld. Evelien was ruim een week in Ecuador en vertrok nu alweer naar Nederland om haar familie bij te staan. Uiteraard wil ik ook vanaf deze plek de familie de Bakker heel veel sterkte toewensen met dit vreselijk verlies. Ook namens iedereen van Villa Ticca.
Ik nam de reis over en omdat ik zelf nog geen rugzak kon dragen kwam Eduardo met me mee. Wat later een heel goed besluit bleek te zijn... Dus, vol goede moed de emoties opzij gezet en de reis met de vrijwilligers verder uitzetten. Wat zijn het leuke vrijwilligers! Joyce, een superfitte en gezellige vrouw van 72 (ze lijkt wel 20) en een jonge meid van 19. Een klein groepje dit keer, maar omdat ik toch al in Ecuador was besloot ik de reis door te laten gaan. En gelukkig maar, want het is super om ze hier te hebben! In de week in Quito hebben ze veel met de kinderen gewerkt en ook nog samen een muur geschilderd waar de kinderen nu gymles hebben. Dat was hard nodig aangezien de muren heel erg lijden onder het vocht. Eigenlijk moeten de muren elk jaar een behandeling krijgen! Na een leuk afscheid togen ze dus naar Otavalo en gingen aan het werk in Peguche. Omdat we hier nog maar een groepje van 10 kinderen hebben, ging Joyce meteen aan het werk in de moestuin. Zij heeft daar veel ervaring mee en leerde mij schoffelen en plukken. Het was erg leuk! Mijn moeder zal trots op me zijn, aangezien ik mijn hele jeugd al wegholde bij het zien van een plant. Maar nu het voor onze kinderen is, krijgen de gewassen een heel andere betekenis. Ik voel bijna liefde als ik een kool zie!
Renske werkte me het groepje kinderen, lekker schilderen en poppetjes knutselen. De kinderen vinden het heerlijk om lekker gek te doen en rond te rennen. Gepakt worden door een monster is nog wel het allerleukst! El Hulk! Roepen ze dan in koor, dat klinkt als EL GOELK!! En schreeuwend en schaterend rennen ze dan weg. Het zijn stuk voor stuk schatjes!
Inmiddels had ik een plan gemaakt voor de voortgang van Peguche en samen met Paola besloten we om de inschrijvingen te openen. Vanaf gisteren kunnen nieuwe kinderen zich inschrijven in Villa Ticca Peguche! We gaan verder met twee groepen, een groep van 3-jarigen en een groep van 4-jarigen. In totaal komen er weldra 30 kinderen elke dag in Villa Ticca Peguche. Elke middag gaan we workshops verzorgen, waar de TiccaKids gratis aan mee kunnen doen, en buitenstaanders 2 dollar voor betalen. We hebben bekeken of dat te doen is, en omdat kennis meer nodig is hier dan voedsel, bleek het een goede manier te zijn om van Villa Ticca Peguche een zelfonderhoudend project te maken. Met de opbrengsten van de workshop kunnen we bijvoorbeeld een salaris betalen. De workshops zullen bestaan uit Dans (jongeren), schilderen, Emngels 2 maal per week en schrijven en lezen. Goede workshop waar de jeugd (waar veel moeilijkheden mee zijn) zich in kan uitleven (er is dan eindelijk iets te doen in Peguche!) en nuttige workshops waarmee de mensen vooruit kunnen. Een goed en degelijk plan waar ik heel erg blij mee ben. We hebben dus vrijwilligers nodig die zich willen inzetten als leraar dans, kunst, engels en lezen en schrijven! Kom!
Een vrijwilligster van de vorige reisgroep, Paulien, had geld ingezameld voor de aanleg van een speeltuin in Peguche. De tijd in Peguche staat in verhouding tot Nederland stil, en de ontwikkeling loopt ongeveer 50 jaar achter op Nederland. Uiteraard niet op alle gebieden, want televisie, computers en mobiele telefoons zijn er uiteraard wel...Vanaf de zomer zijn er plannen om de speeltuin aan te leggen, maar overleg gaat superlangzaam en beslissingen worden over 10 nachten ijs genomen... Onmiddels zijn wij het wel gewend en wachten rustig af totdat het moment daar is. Onze excuses aan alle mensen die zo lang hebben moeten wachten maar de start is er! Een hele groep mannen van de indiaanse gemeenschap kwam helpen. Eduardo was de dag ervoor al begonnen met de vader van Steve, een jongetje van onze opvang, om hout te kopen en te verslepen. Daarna alles in de juiste maat zagen, gaten in de grond maken en autobanden sjouwen. Een heel project waar momenteel met verenigde krachten aan gewerkt wordt. Het zal een supermooi geheel worden. Dank je wel Paulien!
Dezelfde vader, die timmerman is, kreeg een andere opdracht erbij. Hij mocht 30 nieuwe stoeltjes en de daarbij behorende tafeltjes gaan maken voor de nieuwe Ticcakids die komen gaan. Joyce, onze vrijwilligster, had geld voor Villa Ticca gevraagd als verjaardagscadeau en daarmee kunnen we de nieuwe stoeltjes en tafeltjes maken. Dank je wel Joyce, het gaat vast heel mooi worden!
Een van deze dagen werd ik ‘s nachts weer ziek. Misselijk en koorts. Na een lange dag van in bed liggen en met niets meer in mijn buik belde Eduardo een arts. Ik bleek utigedroogd te zijn en met koorts erbij kon dat gevaarlijk zijn. Er was duidelijk iets mis gegaan met voedsel of mijn darmen waren niet helemaal goed. Aan het infuus dus! Met een prik in mijn bil nam de arts afscheid en beloofde de volgende ochtend rond 6 uur weer langs te komen. Ik mocht niets eten of drinken. Daar lag ik dan, in het indianendorp Peguche, op bed in een hostal met een infuus dat aan een spijker hing aan de muur. Het schilderij stond nu even op de grond. Mijn arm werd heel erg koud, en het bleek dat de vloeistof in de plastic zak ook erg koud was. Totaan mijn schouder was mijn arm bijna verlamd van de kou! In de douche verwarmde Eduardo de zoutoplossing en dat voelde een stuk beter. Gelukkig heeft hij ervaring als verpleger! Later legde hij de nieuwe zak zoutoplossing aan. De heel dag geslapen, en Eduardo werd zo ineens onze Villa Ticca Gids! Met de vrijwilligers op pad dus, de excursies doen en tijdens dit alles heen en weer rennen om mij te verplegen en een speeltuin te bouwen. Maargoed, aan dit alles komt vast ook wel weer een eind, soms komen veel dingen tegelijk!Maar zoals altijd blijven we positief en zetten we door!
De moestuin is fantastisch, en ik stuur elke foto door aan Gerald en Annet die deze tuin vorig jaar zo geweldig knap hebben aangelegd! Het is nu al merkbaar met de inkopen van het eten!
Hier gaan we in elk geval door met het opbouwen van Villa Ticca. De kinderen hebben het zo hard nodig! Wilt ook u een keer meehelpen in Villa Ticca of meereizen? In juli en augustus hebben we nog reizen gepland staan! En laten we dan hopen op een goede rondreis zonder tegenvallers!
Veel lieve groeten
Mariz
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
